Voor Janneke.

Ik droomde dat ik een reis ging maken
in een raketje naar de maan,
toen ik op de basis aan kwam
zag ik mijn raket al staan.
’t Was een dunne met een raampje
ja, het was een hele mooie,
niet zo’n saaie zilveren
maar een knallend felle rooie.

Ik stapte in en op de basis
riepen ze:” nou, ben je klaar?”
ik ging voor het raampje zitten
en riep terug:” lanceren maar”.
En daar ging ik, hup de lucht in
’t ging met vrees’lijk veel kabaal,
ik keek nog even door mijn raampje
en riep nog:” dag hoor, allemaal”.

Ik had een boek want naar de maan
dat is een hele lange rit,
en dan ga je je vervelen
als je in je eentje zit.
’t Was een drukte van jewelste
onderweg in het heelal,
satellieten, sterren, manen
‘k werd gepasseerd met veel geknal.

Eindelijk; daar was de maan dan
mensenlief wat was hij geel,
en er waren maanbewoners
erg klein maar wel erg veel.
Maar de reden van mijn reisje
(‘k wist niet of het me zou lukken),
was dat ik voor mijn Janneke
zo graag wat sterren wilde plukken.

Alle maanbewoners hielpen
massaal ging men op sterrenjacht,
en de sterren die we plukten
heb ik voor jou meegebracht.
Als de mensen mij nu vragen:
“wat heb jij daar nou gedaan?”
dan antwoord ik:” oh, ik ging even
sterren plukken op de maan”.

Als het slapen ’s nachts bij jou
nou weer een keer niet erg lukt,
kijk dan naar de mooie sterren
die mama voor jou heeft geplukt.

(Uit de bundel "Elke dag voor jou" van Marieke Lambermont)